چرا در ایران، گردشگران هتل نمی روند؟ علت اصلی عدم جذابیت هتل برای گردشگران ایرانی

مرکز آمار ایران گزارش کرده است: در بهار 98، بیش از 102 میلیون سفر انجام شده که 46 درصدِ آن، با اقامت شبانه و 54 درصد بدون اقامت شبانه بوده است. 60 درصد این سفرها که با اقامت شبانه بوده با هدف دیدار دوستان و بستگان انجام شده است. 74 درصد اقامت‌ها در خانه‌ی بستگان و آشنایان بوده، 9 درصد هم در ویلا و آپارتمان‌های اجاره‌ای ثبت شده است و 7 درصد مردم هم در جریان سفر در خانه و ویلای شخصی اقامت داشته‌اند. این بین، سهم چادر و کمپ شخصی و اقامتگاه‌های عمومی مثل هتل، مهمانپذیر و هتل آپارتمان هر یک فقط 3 درصد بوده است.

در ایران بیش از 1100 هتل وجود دارد که طبق اظهارات رییس هیات‌مدیره‌ی جامعه‌ی هتلداران، در دوران کرونا میانگین حدود 10 درصد ظرفیت‌شان تکمیل شده بود، ضمن این‌که در بیش‌تر شهرها از جمله مشهد، بیش‌تر از نصف هتل‌ها تعطیل شده‌اند! با این وجود، هتل‌ها که طولانی‌ترین رکود و بیکاری را تجربه می‌کنند، در مهرماه 99 از 30 درصد افزایش قیمت‌ها خبر دادند و حالا هم که نرخ ارز دچار نوسان شده و مذاکراتی برای بازگشایی مرزها به روی گردشگران خارجی و صدور ویزای توریستی صورت گرفته، از تغییر قیمت‌ها و تعیین نرخ ارزی برای مسافران خارجی که هنوز برای سفر به ایران محدودیت و تردید دارند، سخن می‌گویند.   

قیمت هتل‌ها متاثر از عرضه و تقاضا است، ضمن این‌که گاهی تخفیف‌هایی هم داده می‌شود. ولی نمی‌شود قیمت‌ها را پایین‌تر یا بیش‌تر از نرخ مصوب ارائه داد. اخیرا در ایران بررسی‌هایی را درباره‌ی تعیین «نرخ کف» برای هتل‌ها آغاز کرده‌اند. در ضوابط قبل فقط «نرخ سقف» تعیین می‌شد که باعث شده بود برخی 70 درصد روی این قیمت تخفیف بدهند و قیمت‌شکنی (Dumping) و ارزان‌فروشی کنند. با این کار فقط به کیفیت خدمات لطمه می‌خورد.

قیمت هتل برای مهمانان داخلی باید متناسب‌سازی شود، این قیمت‌ها حتی متناسبِ مهمانان خارجی هم نیست و باید نرخ به صورت ارزی و ریالی تعیین شود.

این نکته را نیز نباید نادیده گرفت که برای هر قشر و با هر نوع سلیقه‌ای در کشور هتل وجود دارد و این‌طور نیست که تمام هتل‌ها گران باشند. اما طبیعی است که حقوق کارگری متناسب با اقامت در هتل چهار یا پنج‌ستاره نیست، ولی ما به نسبت همه‌ی طبقه‌های اقتصادی و اجتماعی در کشور هتل داریم. حتی تمام سازمان‌ها و وزارتخانه‌ها هم مهمانسراهایی دارند که قیمت یارانه‌ای می‌دهند و کارمندان و کارگران می‌توانند از این مراکز برای اسکان استفاده کنند.

از سویی، بومگردی‌ها هم قیمت‌های مناسبی دارند، هتل‌های دو و یک‌ستاره یا مهمانسراهای ایرانگردی و جهانگردی هم وجود دارند که از نظر بهداشتی به مراتب بهتر و البته ارزان‌تر از برخی اقامتگاه‌ها هستند.

اما قیمت این خانه‌های اجاره‌ای در برخی نقاط کشور، گران‌تر از هتل است! در زمان شلوغی سفر قیمت آن‌ها چندبرابر گران‌تر از اجاره‌ی یک اتاق هتل می‌شود اما مردم هم‌چنان حاضرند با پرداخت مبالغ زیاد در آن‌ها ساکن شوند. خانه‌های غیربهداشتی که نظارتی هم نمی‌شوند و در برخی مواقع دو برابر یک اتاق هتل برای آن‌ها قیمت می‌دهند!

باید توجه داشت که ایرانی‌ها اکثرا با دوستان و اعضای خانواده سفر می‌کنند و در بسیاری از هتل‌ها امکان این وجود ندارد که تمام اعضای خانواده و یا دوستان، با هم در یک اتاق اقامت کنند. پس گرانی عامل اصلی مراجعه نکردن مردم به هتل نیست، بلکه نبود آزادی و یا به عبارتی وجود برخی محدودیت‌ها در هتل باعث می‌شود مردم به اجاره‌ی خانه بیش‌تر گرایش پیدا کنند.

فراموش نکنید که تجربیات خود در این زمینه را در بخش دیدگاه‌ها با سایر خوانندگان یلدامدتور به اشتراک بگذارید و بگویید این محدودیت‌ها که باعث می‌شود گردشگران ایرانی تمایلی به اقامت در هتل نداشته باشند چه مواردی را شامل می‌شوند؟