داستان وزارتخانه شدن سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری

از اداره عتیقه تا مخدوش شدن یک خواب آرام

اولین اداره عتیقات یا باستان‌شناسی در ساختمان قدیم اداره معارف در شمال مدرسه دارالفنون بود که زیر نظر ایرج میرزا جلال الملک اداره می‌شد. به ساختمان، موزه ملی می‌گفتند و 270 قلم شی را در آن به نمایش گذاشته بودند.

در سال 1304 و در دوره پهلوی اول، عمارت مسعودیه را برای وزارت معارف خریدند. آثار موزه ملی را به تالار آیینه عمارت مسعودیه بردند تا این‌که انجمن آثار ملی تشکیل شد و اساسنامه‌ای را هم برای آن نوشتند. چهار سال بعد آندره گدار، معمار و باستان‌شناس فرانسوی که به استخدام دولت ایران در آمده بود مدیر اداره عتیقات (باستان‌شناسی و موزه) شد. یک سال پس از این (1309 خورشیدی) قانون عتیقات در مجلس ایران مصوب شد.

سال 1343 در ادامه تاسیس وزارت فرهنگ و هنر، اداره کل موزه‌ها، مرکز باستان‌شناسی ایران، دفتر آثار تاریخی، اداره کل موزه‌های سنتی، موزه ایران باستان، اداره کل بناهای تاریخی، سازمان حفاظت از آثار باستانی نیز تشکیل شد.

این وزارتخانه بعد از انقلاب اسلامی منحل شد و مدیریت اداره‌هایی که نقش و هویت میراث فرهنگی داشتند، بین وزارتخانه‌های فرهنگ و آموزش، و فرهنگ و ارشاد اسلامی چند پاره شد.

در سال 1364 قانون مجلس به وزارت فرهنگ و آموزش عالی اجازه داد از ادغام 11 واحد پراکنده در وزارتخانه‌های فرهنگ و ارشاد اسلامی و فرهنگ و آموزش عالی، سازمان میراث فرهنگی را به صورت سازمانی وابسته به خود تشکیل دهد. برخی باستان‌شناسان این دوران را که اتفاقا در سایه جنگ تحمیلی بود، به لحاظ پژوهش‌های باستان‌شناسی و قوانین محفاظتی آثار تاریخی مخصوصا پس از جریان غارت برخی کاخ‌ها، درخشان می‌نامند.

خواب آرام سازمان میراث فرهنگی و باستان‌شناسان فقط 18 سال طول کشید، تا دی‌ماه سال 1382 که مجلس شورای اسلامی طرح دولت وقت را در ارتباط با ادغام سازمان‌های میراث فرهنگی و ایرانگردی و جهانگردی با وجود مخالفت‌های بسیار تصویب کرد. مخالفان بر این باور بودند که استقلال میراث فرهنگی با این ادغام مخدوش خواهد شد. سازمانی که بعد از سال 1357 چندان جدی گرفته نشد و جابه‌جایی تشکیلاتی آن درست اتفاق نیفتاد و به گفته برخی از مدیران میراث فرهنگی از جمله محمدحسن محبعلی، حتی برای آن اساسنامه‌ای نوشته نشده بود.

جهانگردی در 84 سال

عقبه‌ پر فراز و نشیب سازمان ایرانگردی و جهانگردی به دوره پهلوی اول برمی‌گردد، به سال 1314 که اداره جلب سیاحان خارجی و تبلیغات در زیر مجموعه وزارت کشور تشکیل شد.

سال 1320 با پایان دوره شاهنشاهی رضا خان، شورای جهانگردی در اداره سیاسی وزارت کشور تشکیل شد که حدود یک دهه عمر کرد و در سال 1333 جایگاه آن به اداره امور جهانگردی ارتقا یافت و همزمان گام‌هایی برای تهیه قوانین مربوط به ورود و خروج اتباع بیگانه برداشته و خط مشی‌های جهانگردی ترسیم شد.

سال 1342 روزهای در اوج گردشگری ایران بود که سازمان جلب سیاحان تشکیل شد. سازمانی که یادآور اداره‌ جلب سیاحان خارجی و تبلیغات در زمان پهلوی اول بود. جلب سیاحان زیر نظر مستقیم نخست وزیر مدیریت می‌شد و توسعه مواصلات و ارتباطات کشور و هماهنگی و نظارت بر تمام فعالیت‌های جهانگردی کشور را به عهده داشت. از همان سال بود که زنجیره‌ای از مهمانسراهای جهانگردی در محور گردشگری بازرگان- تبریز- سلطانیه- تهران- اصفهان- شیراز ساخته شد که همچنان در حال خدمات‌رسانی هستند.

این سازمان دارای شورایی با ترکیب وزارتخانه‌های اقتصاد، کشور، فرهنگ و هنر، برنامه و بودجه، کانون جهانگردی نیز بود، آنچه که سعی شد در دوره حاضر با عنوان شورای عالی میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شبیه‌سازی شود اما پریشانی در تشکیل جلسه‌های آن، این شورا را به قدر کافی مقتدر و نافذ نشان نمی‌دهد.

سال 1353 سازمان جلب سیاحان به وزارت اطلاعات پیوست و وزارتخانه جدیدی با عنوان اطلاعات و جهانگردی شکل گرفت که تا سال 1357 با همین هویت به فعالیت خود ادامه داد.

با پیروزی انقلاب اسلامی وزارتخانه فرهنگ و ارشاد اسلامی تغییر کرد، از ادغام دو وزارتخانه اطلاعات و جهانگردی، و فرهنگ و هنر تشکیل شد و جایگاه جهانگردی در حد معاونت امور سیاحتی و زیارتی تقلیل داده شد که بعدها مصوبه شورای عالی اداری را گرفت و سازمان ایرانگردی و جهانگردی در همان وزارتخانه تشکیل شد که تا زمان ادغام با میراث فرهنگی در سال 1382، با همین عنوان مدیریت می‌شد.

اما در سال 1385 دولت وقت، سازمان میراث فرهنگی و گردشگری را که پس از گذشته سه سال همچنان از مدیریت جزیره‌ای بین دو بخش ادغام شده میراث فرهنگی و گردشگری رنج می‌برد، طویل‌تر کرد.

شورای عالی اداری کشور تصویب کرد که سازمان صنایع دستی کشور از وزارت صنایع و معادن با کلیه اختیارات، تعهدات، امکانات، نیروی انسانی و غیره جدا و به سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ملحق شود تا این سازمان با عنوان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری به فعالیت خود ادامه دهد. مصوبه‌ای که در آن زمان اعتراض مجلس شورای اسلامی را برانگیخت. چرا که بدون نظرخواهی و رأی آن‌ها درباره این الحاق تصمیم‌گیری شده بود.

هنر دست مشروطه

رسمیت بخشیدن به هویت قانونی و ساختار تشکیلاتی آن همانند میراث فرهنگی به دوره مشروطه برمی‌گردد، سال 1328 قمری که مجلس، قانون اداری وزارت معارف و اوقاف و صنایع مستظرفه را تصویب کرد و بعد از انقلاب مشروطه این وزارتخانه رسمیت پیدا کرد. اسناد تاریخی نشان می‌دهد با وجود چنین جایگاهی اما صنایع دستی تا سال 1347 خورشیدی به فراموشی سپرده شده بود تا این‌که هیات وزیران تصویب کرد، مرکز صنایع دستی در وزارت اقتصاد به امور مربوط بپردازد.

دیری نپایید که این مرکز منحل و این‌بار با هویت دیگری در وزارت صنایع و معادن به فعالیت خود ادامه داد. در سال 1354 آن مرکز به دو بخش سازمان صنایع دستی و شرکت سهامی فروشگاه‌های صنایع دستی تقسیم شد، دورانی که برای صنایع دستی ایران، طلایی و به عبارتی ساده، پر رونق بود.

تشکیلات صنایع دستی در سال 1360 در هم ادغام شد و با یک اساسنامه جدید به صورت شرکت دولتی زیر نظر وزارت صنایع، قرار گرفت که عنوان آن در چارت تشکیلاتی سازمان صنایع دستی بود. سال 1369 فعالیت‌های بازرگانی سازمان صنایع دستی را که قبلا شرکت سهامی فروشگاه‌ها انجام می‌داد، به 10 شرکت منطقه‌ای محول شد که هفت سال بعد آن‌ها هم منحل شدند و شرکت بازرگانی صنایع دستی جای آن‌ها را در سازمان صنایع دستی گرفت.

سال 1383 سرانجام قانون تاسیس سازمان صنایع دستی ایران در مجلس مصوب شد که همچنان به فعالیت خود در مجموعه وزارت صنایع و معادن ادامه می‌داد و یکی از بخش‌های نحیف و کم اعتبار این وزارتخانه محسوب می‌شد تا این‌که سال 1385 در سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ادغام و به یکی از معاونت‌های آن تبدیل شد.

دولت وقت میل به بزرگ‌تر کردن این سازمان داشت، برای همین در دوره‌هایی حتی الحاق سازمان حج و زیارت و مرکز ملی فرش ایران را تا مرز نهایی شدن، پیش برد که با مداخله از بیرون دولت به این زیاده‌خواهی‌ها فیصله داده شد.

سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری که سرانجام روز گذشته (دوشنبه 13 تیرماه سال 1398) تایید شورای نگهبان برای تبدیل به وزارتخانه را گرفت، در آن سال‌ها بارها گسسته شد. بعد از الحاق صنایع دستی همزمان با طرح ایده انتقال پایتحت اداری از تهران، رییس وقت این سازمان به عنوان نخستین داوطلب در دولت نهم تصمیم گرفت معاونت تازه نفس صنایع دستی را به استان اصفهان انتقال دهد. در ادامه‌ این سیاست معاونت میراث فرهنگی و پژوهشگاه این سازمان که مجهز به اسناد ارزشمند تاریخی و گزارش‌های کاووش‌های باستان‌شناسی بود، به شیراز منتقل شد.

محمدحسن محبعلی که نخستین معاون حفظ و احیای سازمان میراث فرهنگی بود، در مصاحبه‌ای با نگاه به آن دوره مدیریتی که به سیاست آمیخته شده بود، گفته است: انتقال به شیراز خسارت زیادی به میراث وارد کرد. بیشتر کارشناسان شرایط انتقال به شیراز را نداشتند. خود را بازنشسته کردند. یا بازخرید شدند و یا دور کاری را برگزیدند. از 500 کارشناس میراث حدود 80 نفر این نقل و انتقلات را پذیرفتند و بقیه تماما متفرق شدند. رفت و آمدی که شد هزینه بسیار سنگینی وارد کرد و کتابخانه، مرکز اسناد، پژوهشگاه میراث و... آسیب جدی دیدند، در حالی که به عنوان نمونه کتابخانه میراث یکی از وزین‌ترین و بهترین کتابخانه سطح کشور است و متاسفانه همه از جمله کارشناسان از بین رفتند.

با وجود شکایت‌های بسیار از این جابه‌جایی‌های بدون مطالعه که به دفتر ریاست جمهوری هم رسید، اما هیچ‌گاه روسای وقت سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری بازخواست نشدند و یا حتی مورد پرسش قرار نگرفتند و تنها روسای پسین این سازمان در دولت‌های بعدی وقایع گذشته را یک ویرانی فاجعه‌بار توصیف کردند.

سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری که سرمایه عظیمی از میراث فرهنگی مادی و معنوی کشور را در بر دارد، با عقبه و تاریخی ناپایدار، در حالی قرار است به وزارتخانه تبدیل شود که هم چنان گسست‌های سه معاونت اصلی بزرگ‌ترین چالش آن به شمار می‌آید. ضمن آن‌که از چشم‌انداز 20 ساله عقب بوده و به ساختار تشکیلاتی  و نیروی انسانی آن نیز نقد وارد است؛ نقدهایی که از کارشناسان گرفته تا مسوولان حال حاضر سازمان نیز به آن اذعان دارند.